Lakeville 23ste juli 2010

We wisten allemaal dat Amerikanen extravert zijn. Alles willen ze groots aanpakken, grote parken, grote auto’s, grote ijsjes, grote menu’s en grote steden. Maar na vandaag zijn we er ook achter gekomen dat Canadezen dat ook wel leuk vinden, alleen zijn zij krankzinniger en is het bijna niet meer leuk!!
Het begon vanmorgen VROEG. En dit keer niet vroeg, maar VROEG VROEG. Want vandaag gingen we naar een van de natuurwonderen, de NIAGRA FALLS. Deze watervallen zijn de grootste en bekendste watervallen in Amerika. Met een lengte van 60 meter zorgen zij voor veel spektakel. Om 8 uur waren we paraat voor vertrek en om 10 uur kwamen we aan bij de watervallen. Iedereen heeft nog even lekker 2 uur kunnen slapen aangezien het die nacht aan één stuk door heeft geregend en niemand een oog heeft dichtgedaan. En daar komt ook nog is bij dat onze airco kuren heeft. Het ene moment gaat het KEIHARD, om vervolgens over te gaan in een zacht geblaas en dan ineens uit het niets weer KEIHARD te gaan. Erg fijn maar niet heus, want je schrikt je helemaal niet dood iedere keer als het gebeurt hoor.
Aangekomen bij de watervallen hadden we te maken met veel water. Water uit de lucht, water op de grond, water in je gezicht, water in de rivier, water dat van een berg af viel. Allemaal water water en water. Als eerste liepen we naar de eerste waterval, de horshoes waterval. Wat opviel was niet de waterval, maar de gebouwen daar tegenover! De watervallen staan precies tussen de grens van Amerika met Canada, en we konden daardoor zo naar de overkant kijken, waar Canada lag. Nog nooit heb ik zoiets raars gezien. Midden tussen de watervallen stond de grootste toeristische trekpleister die er maar was!! De grootste casino’s gingen de lucht in, er waren reuzenraden, liften die de lucht in schoten en tientallen hotels en restaurants. Zo vreemd! Vooral als je verwacht had dat de watervallen tussen allemaal parken lagen en dat je er rustig naar kon kijken. Was dat even een tegenvaller. En het gekke was nog, aan de kant van de Amerikanen was er juist dat park, die kalmte. Terwijl je het toch andersom verwacht. Nouja.. nadat we ons daarover heen hadden gezet gingen we eindelijk doen waar we voor waren gekomen. Met de boot de watervallen trotseren!! Met de poncho’s die we uitgereikt kregen gingen we de boot op, om vervolgens helemaal vooraan te gaan staan. Met man en macht probeerden we vooraan te blijven maar uiteindelijk zijn we toch achter geëindigd. Wat een hoop water komt er uit die waterval zeg!! Maar wat een spectaculair gezicht. Een waterval van 60 meter op je af zien komen gaat je toch aan het denken zetten! Vooral als je weet dat nog nooit iemand de val van de American Fall heeft overleefd.
Terug van de boot af was het nog steeds niet klaar met wateren. Want het water kwam nu ook weer de hemel uitzetten. Dus natter werden we nog steeds! Nu onze volgende missie.. de Rainbowbridge overlopen om vervolgens in Canada aan te komen! Je zou denken dat het het precies hetzelfde is als in America.. ik bedoel, het scheelt maar een rivier, dan kan er niet veel anders zijn aan de mensen, toch?? WEER HELEMAAL MIS. We waren nog geen 10 minuten in Canada en een vrouw achter de kassa van de pizza hut haalde al het bloed onder de nagels van papa vandaan. En dan nog niks te zeggen over de ontzettend hulpvaardige, snelle, slimme en aardige medewerkers die onze pizza’s klaarmaakten. Wat een lampies zeg! (of Sjappies, op z’n papa’s gezegd. Waar wij ongeveer elke dag voor uit gemaakt worden, haha) We waren het er al snel over eens, dit halfuurtje dat we in Canada waren, waren genoeg voor de komende 20 jaren. Hier hoefde wij niet terug te komen. Bedoel.. je kan ze niet eens verstaan!! Want Frans praten doen ze niet, Engels praten ook niet, en Canadees? Nouja we weten niet eens wat dat betekent! We houden het maar op een soort indianen taal, en trouwens even tussen ons.. zo zagen die mensen er ook uit.
Dus op de terugweg naar Amerika konden we het ook niet laten om alle mensen vriendelijk te informeren dat ze absoluut een fout maakten als ze richting Canada liepen. Ook hadden we al snel een liedje verzonnen wat iets in hield van: Oh Yeahaa, back to Americaaa…!
Toen we godzijdank weer in Amerika stonden gingen we weer terug naar de camper. We hadden genoeg van al het water en wilde nu op weg gaan naar de volgende camping. Maar eerst gingen we even een ijsje halen… “I would like to have a SMALL icecream with Cookie Dough”. Oke, die werd gemaakt voor ons, en huppaaakeee.. voordat je het wist had je een ijsje in je handen met welgeteld 3 bollen. Ja hoor, we waren weer terug in Amerika.:)
Aangekomen bij de camper, allemaal onder het ijs omdat het nu ongeveer weer bijna 40 graden, gingen we weer op weg. Van de reis weet ik niet veel, wel dat ik heerlijk heb geslapen! Nu staan we op een camping waar je ontzettende grote kuitspieren voor moet hebben. Ik denk dat de heuvel waar we op staan bijna 65% stijl is. En laten wij nou onderaan de heuvel staan en de wc’s en douches helemaal bovenop! Volgens mij nemen ze het iets te serieus dat we wat aan onze conditie doen, want dit gaat een beetje te ver! Papa en mama zitten nu lekker bij het kampvuur buiten. De stoelen tegen de helling opgezet en maar proberen je evenwicht te houden! En hahahaha, papa lukt dat niet zo heel erg goed! Ook hebben ze flink wat problemen met de koffie, aangezien ze erachter zijn gekomen dat je die niet in het gras kan zetten want dan rolt het kopje naar beneden. Haha en dan noemen ze ons Sjappies, nou wat zijn ze zelf dan wel niet? Hihihi.
Ik ga nu lekker slapen aangezien we morgen vast weer vroeg op moeten en het misschien slim is dat ik een keertje zie waar we heen rijden. Maarja, auto rijden is ook zo verschrikkelijk slaapverwekkend.

Hihi.

Liefs!