Deel 3

We zitten nu op het einde van de Lewis en Clark Expeditie, bij Fort Stevens. Veel in Oregon staat in het teken van de Oregon trail, de massieve economische vlucht vanuit het Oosten naar een toekomst in het Westen rond 1840. Lewis en Clark waren daar bekende pioniers van. Dit doet je weer beseffen hoe kort de geschiedenis is in dit deel van de US, nog geen 200 jaar. Daarvoor waren er alleen Native Americains oftewel Indianen en die cultuur is na 1840 en de goudkoorts grotendeels te niet gedaan. Bij Fort Stevens probeerde Peter ook zijn eerste zalm te vangen in de monding van de Columbia River, maar de voorbij zwemmende zeeleeuw en zeehond en voorbij vliegende pelikanen hadden waarschijnlijk meer geluk. Gelukkig heeft Joyce wel het zonnetje gevangen. Na het bezoek aan Fort Stevens, waar op het strand nog een oud schipwrak ligt, zijn we verder afgedaald langs de kust, geluncht in Seaside en daarna land inwaarts gereden naar de wijnstreek. We vonden een mooie camping het Stubs Steward State Park. De State Parks in Oregon zijn trouwens excellent in hun camping voorzieningen. De State Parken zijn gratis toegankelijk, voor een overnachting moet je een klein bedrag betalen en je krijgt er full hook ups en warme douches voor terug. Het was er erg lekker weer, dus lekker BBQen en tot laat buiten zitten.
De volgende dag weer vroeg op om de Oregon Wines te gaan proeven. Eerst in Carlton, maar daar bleek alles pas om “noon” open te gaan. Peter liep daar alsof hij al 2 flessen wijn op had, want hij lag ineens op zijn snufferd. Even een opstaande stoeprand niet gezien. De camera kletterde ook op de grond, maar bleek het gelukkig nog gewoon te doen. Na de nodige verzorging door zuster Joyce, reden we verder naar de Domaines. Deze streek van Oregon heeft ongeveer hetzelfde klimaat als Bourgondië in Frankrijk, dus besloot men om ook hier Pinot Noir te verbouwen. Nu is dat toevallig een van onze favoriete wijnen, dus dat kwam goed uit. En ze weten wel wat proefomstandigheden moeten zijn. Bij beide Domaines prachtige terrassen met een mooi uitzicht op de vallei, al was er intussen wel een beetje rook te zien. Toch lekker in het zonnetje genoten we van twee proeverijen van een 10-tal verschillende wijnen.
Daarvandaan gingen we op weg naar Silver Falls S.P.. We hadden de indruk dat de branden en rook wat minder waren geworden door de berichtgeving en gingen het toch proberen in de Cascades. Silver Falls State Park is een park met een 10-tal watervallen, we waren er al vroeg, hadden de laatste plek in het park en besloten nog even de wandeling te maken langs 7 van de watervallen. Na enige discussie over hoe lang de wandeling was, volgens Peter makkelijk in 2 uur; Joyce dacht meer aan 3,5 uur, gingen we van start. Het was mooi, maar ook zwaar. Het nadeel van achter elkaar liggende watervallen is dat het water of steeds lager daalt (stroomafwaarts) of steeds hoger stijgt (stroomopwaarts). 3 waren er stroomafwaarts, 4 stroom opwaarts. Dus eerst een flink stuk dalen op een ruw rotspad, daarna het zelfde stuk weer klimmen. Uiteindelijk, na veel mooie door- en uitzichten en 10 km. lopen kwamen we na 3,5 uur weer terug bij de camper. En gingen gestrekt. Althans Peter.
De slaap vatten was niet moeilijk, al bleek de door de val pijnlijke heup en grote teen toch nog een obstakel. De volgende ochtend werden we echter weer fris wakker voor een volgende dag. Vol goed moed, nog steeds geen rook, reden we de highway 22 af naar Sisters. De velden waren overwegend zwart, blijkbaar was er nog niet genoeg verbrand, want deze werden opzettelijk verbrand. De reden is ons nog onbekend dus dit is een mooie vraag voor het thuisfront. De weg leidde naar Sisters en, helaas, de rook werd weer waargenomen in steeds heviger mate. Bij Sisters leek het weer wat beter, dit is een leuk Western stadje vol toerisme. We aten wat in de plaatselijke Saloon en gingen weer op weg naar onze volgende pleisterplaats Blue River. Onderweg zouden we de nodige bezienswaardigheden zien. Dachten we. 5 mijl buiten Sisters was de weg echter “closed”. Te onveilig door de branden om verder te reizen. Na ampel beraad besloten we onze Cascades poging maar te staken en richting het Oosten te rijden, richting Hells Canyon National Recreation Area. Deze stond eigenlijk niet op de route, maar was afgevallen omdat er gekozen moest worden. We overnachtten in Prineville aan het Prineville Reservoir. Aan stuwmeren geen gebrek in Oregon. Het grootste deel van de stroom wordt daar ook opgewekt door de waterkracht. En de stuwmeren zijn ook prachtig. Peter kon zijn hengeltje weer uitwerpen en ving een paar mooie “big mouth basses”. Geen rook daar, althans niet veel, hoewel het daar ten noordwesten van Prineville ook nog brandde.
Nu stonden de Painted Hills op het programma en het moet gezegd, dit was een van de hoogte punten van deze trip tot nu toe. The John Day Fossil Beds, waar de Painted Hills deel van uitmaken ligt langs de John Day River. In deze streek zijn enorme hoeveelheden fossiele restanten van vele jaren terug, zo’n 30 – 50 miljoen jaar, aangetroffen en uitgestald in het Interpretitive Center. Die Interpretitative Centers tref je overigens door de hele US aan, overal staan wel bordje of hele musea bij bepaalde wetenswaardigheden over een gebied, historie, cultuur, en dergelijke. De Painted Hills zijn enorme bergen opgedroogd slib van de bodem van meren en rivieren, van zo’n 30 miljoen jaar terug. Op de een of andere manier groeit er niets op, in ieder geval niet op de noordzijdes van die bergen en zijn de bergen enorm egaal en gekleurd door de verschillende tijdvakken van hun ontstaan. Rood vanwege droge tijden, geel uit meer vochtiger tijden, afgewisseld met blauw of grijs door enorme lavastromen. Heel bijzonder.
De rook achtervolgde ons, door een opstekende westenwind. Tegen de tijd dat we Painted Hills verlieten was het daar ook behoorlijk rokerig geworden en dat bleef de rest van de weg naar Baker City zo. Geen mooi uitzicht op de Strawberry Mountains dus. Aan het eind van de middag bereikten we Baker City. Daar kregen we opnieuw de laatste plek van de camping.
’s Ochtend bezochten we het, hoe kan het ook anders, Interpretative Center van de Oregon Trail. We zagen een mooi filmpje van de omstandigheden van de reis die deze pioniers hebben gemaakt. En een mooi opgebouwde tentoonstelling met voorstellingen van de Oregon Trail. Het is bijna niet voor te stellen hoe gezinnen 6 maanden lopend, met ossen en paarden en huifkarren door onherbergzame wilderness zijn getrokken op zoek naar vruchtbare gronden.
Daarna reden we verder op Highway 86 naar de Hells Canyon Park. En dat viel niet tegen. Het was wel begonnen te regenen, in het Westen had het dat al gedaan en op de Smoke Monitor zagen we dat in de loop van de ochtend het Westen en dus ook de Cascades bijna rookvrij waren door deze regen en aanwakkerende westenwind. Ook heel bijzonder. De regen ging over in een wolkbreuk. Gelukkig duren die nooit lang. En de rit was prachtig. Wat een gebied. Zeker het laatste stuk langs de Snake River is adembenemend. Zo ruw, zo leeg, zo mooi. We arriveerden op de Hells Canyon Park camping aan de Snake River en besloten na de lunch nog even door te rijden naar de Hells Canyon dam om de bootjes te bekijken, waar we morgen een JetBoat Tour op de Snake River gaan maken. Terug op de camping kon Peter weer wat hengelen en succesvol, want er bleek heel veel “small mouth bass” te zitten die maar al te graag in de spinner wilde bijten.